Alarm bij binnenkomst.

Een zaterdagmiddag vrij. En dat geeft me de gelegenheid even het centrum van de stad in te wandelen. Het is guur en koud. Dus de lekkere dikke trui die ik vorige week in de aanbieding heb gekocht aan. Lekker warm onder de jas, sjaal om, handschoenen aan en gaan…
Bij een pup up store van een bekende kledingzaak wil ik even zien of ik er nog een voordeeltje kan scoren. Maar heb een beetje binnenstap angst. Dit heeft helemaal niets te maken met de winkel. Maar met het feit dat ik inmiddels drie winkels heb gehad waarbij het alarm al afging bij het binnen gaan. En dat geeft je een ongemakkelijk gevoel. Hoewel bij geen van de drie voorgaande winkels er werd gereageerd op het alarm. (Ik had toch ook naar buiten kunnen gaan met een aantal goederen onder mijn jas….?? )

Toch stap ik naar binnen. Het is namelijk een kledingwinkel waar ik vaak slaag voor goede kleding. En ja hoor. Er stapt meteen een vriendelijke dame op me af. Ik verontschuldig me voor het laten afgaan van het alarm en vraag hoe het zou kunnen dat het alarm al af gaat voor ik iets in mijn tas heb gedaan. Voor we het wisten waren we samen aan het fantaseren wat er zou kunnen gaan gebeuren als ik nu weer de winkel zou uit lopen.

Dan zorg ik er voor dat ik je meteen bij de kraag vat. En dat ik in het beeld van de camera jou goed te grazen neem. Je op de grond werk en je flink overmeester. En dan ben ik lekker de held van de winkel. Waren haar woorden. Dus ik spartel nog tegen: “maar je hebt nu toch al gezien dat ik al afging bij binnenkomst… “ En met een grote glimlach kreeg ik terug. “Ja, dat weet ik, maar geloof dat jij het wel zou kunnen waarderen.” We schoten samen in een smakelijke lach en zagen het geloof ik beide voor ons.

De mooie kleding was helaas niet meer in mijn maat beschikbaar. En onvoldane zaken ben ik weer naar buiten gelopen. Het alarm ging weer af. Er gebeurde niets. Maar ben wel een super spontaan verhaal rijker. En denk met een grote glimlach aan deze kledingzaak terug.